Koszyk
Ulubione
Zaloguj
Szukaj
Węgiel był jednym z najstarszych materiałów używanych przez artystów. Przez wieki rysowali nim na każdym podłożu – w jaskiniach, na płótnie, pergaminie, papierze, na drewnie i ścianach. W XIX wieku pojawiły się ołówki grafitowe, nie wyparły one jednak całkowicie węgla drzewnego. Aktualnie jest wykorzystywany przez wielu rysowników. Swoją popularność zawdzięcza między innymi temu, że nie ma problemów z jego pozyskiwaniem, produkuje się go bowiem z różnych gatunków drzew - brzóz, lip, czy nawet drzew owocowych. Nie odbija światła tak jak grafit. Jest wykorzystywany głównie do szkiców, portretów żywych modeli oraz do podmalówek pod obrazy.
Jakie są rodzaje węgla?
Można wyróżnić dwie podstawowe kategorie węgla – miękki i twardy. Pierwszy z nich jest wytwarzany ze zwęglonych wiórów drzewnych, natomiast drugi – z cienkich gałązek lipy, winorośli lub wierzby.
Węgiel można również sklasyfikować na podstawie tego, w jakiej formie występuje i jaki efekt uzyskamy po przeciągnięciu nim po kartce papieru. Węgiel rysunkowy to delikatne pałeczki o różnych średnicach. Węgiel w ołówku jest przeznaczony do najbardziej precyzyjnych i szczegółowych szkiców, może być klasycznie czarny lub zabarwiony. Ostatnia grupa to węgiel w sztyfcie – ten sprawdzi się najlepiej przy wykonywaniu dużych formatów.
Jaki węgiel wybrać?
Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ każdy artysta ma swój własny styl, a co za tym idzie – swoje upodobania. Najlepiej wypróbować węgiel z każdej z wymienionych grup. Co więcej, użycie węgli o różnej twardości i różnym stopniu nasycenia barw pozwoli na stworzenie ciekawego, wielowymiarowego rysunku. Na przykład, do szkicowania szczegółów warto wybrać węgiel w ołówku, do elementów niewymagających aż tak dokładnego odwzorowania – pałeczki, a do wykonania tła – węgiel w sztyfcie. O jakości węgla świadczy intensywność jego barwy oraz to, czy można z łatwością usunąć jego ślady.
Jak rysować węglem?
Węglem pracuje się bardzo podobnie, jak ołówkiem. Dłonią należy wykonywać szybkie, zamaszyste ruchy. Kreski najlepiej stawiać blisko siebie, a następnie pokryć je kreskami w przeciwnym kierunku. Cieniowanie węglem jest intuicyjne i polega na tym, że im mocniej przyciska się go do kartki – tym intensywniejsza barwa powstaje, analogicznie – im mniejszy nacisk przykłada rysownik, tym jaśniejszy odcień uzyskuje. Jeśli kreski są stawiane starannie, rysunek wygląda na bardziej precyzyjny, natomiast kreski stawiane zamaszyście dają wrażenie mniej dokładnego, swobodnego szkicu.
Jeśli artysta chce uzyskać delikatne, cienkie kreski – powinien użyć węgli twardych, miękkie natomiast pozwolą mu na wykonanie szerokich, intensywnych kresek, mniej „szarpanych”, przypominających wygładzone ślady pędzla. Ciekawy efekt daje także rozmazywanie węgla. Do rozcierania go służą na przykład tzw. "wiszery", czyli łopatki lub pałeczki z miękką, filcową końcówką. Używanie węgla ma jeszcze jeden plus - w razie pomyłek, można usunąć go przy pomocy papierowego ręcznika albo gumki chlebowej. Jeśli chodzi o podłoże, warto wybrać miękki, drobnoziarnisty papier.
Są to podstawy, które warto znać przed zakupem pierwszego węgla. Nie ma jednak jednego przepisu na to, jak rysować węglem. Każdy artysta, spędzając godziny nad kartką papieru, pracuje na swój własny, niepowtarzalny styl.
